Met zeer veel plezier kan ik dit verslag over de Nationale Teamrit beginnen :
ZE HEBBEN HET ‘M WEER GEFLIKT !!
En dan heb ik het uiteraard over Herbert (rood) en Henk Beltman (blauw) die, vakkundig bijgestaan door resp. Hans Prein en Johan Nijmeijer, erin geslaagd zijn om deze Teamrit op overtuigende wijze te winnen.
De Twac kon dit jaar weer twee teams inschrijven: TwAC Reggezijde met voornoemde leden en TwAC Dinkelzijde, bestaande uit Johan Douwenga/Harrie Hulsman (rood) en Willemien Meijer en ondergetekende (blauw). In totaal waren er 20 teams aanwezig, een mooi aantal voor tegenwoordige begrippen.
Bij de inschrijving was reeds bekend dat de “rode” equipes een moeilijkere rit kregen voorgeschoteld. Aan de voorzitter de taak om hierin een keuze te maken.
Uitzetter was Remco Luksemburg die dit jaar kampioen werd door 5 nationale ritten winnend af te sluiten. Als startplaats was Echteld gekozen in het Gelderse rivierengebied. Het eerste traject voerde via IJzerdoorn, Ochten, Eldik, Dodewaard, Wely en Andelst naar de pauzelocatie bij Valburg. Daarna ging het verder via Heteren, Heelsum, Wageningen, Achterberg en Rhenen weer terug richting finish. Wees eerlijk, niet een gebied waar we regelmatig te gast zijn!
Het eerste traject bestond uit zwarte lijnstukken, het tweede traject uit pijlen. Daarnaast was er sprake van rode en blauwe lijnstukken die alleen door de betreffende kleur-equipes mochten worden gebruikt. Daarnaast nog wat bepalingen, maar ik zal het simpel houden. Tot slot werd bij de start nog bekend dat er ook gedeeltes waren bestaande uit een blinde lijn. Komen we de laatste jaren niet meer zo vaak tegen.
Toen we het eerste routeboek, bestaande uit drie kaarten, kregen uitgereikt hadden we de indruk dat het verschil tussen zwart en blauw moeilijk te onderscheiden was. Gelukkig bleek dat onder het licht van de kaartleesbak wel mee te vallen. Omdat alle beschikbare hulpmiddelen mochten worden toegepast heb ik voor het eerst gebruik gemaakt van de mogelijkheid om de Ipad te gebruiken: een fragment van de kaart fotograferen en dan vergroten. Het blauw viel dan nog beter op, maar sommige stukjes waren zo klein dat ze alsnog door mij over het hoofd werden gezien.
Met al aardig wat tijdsoverschrijding arriveerden we bij de pauzelocatie. Daar werd duidelijk dat de strijd zou gaan tussen team TwAC Reggezijde en team “Goeie Ellerijders”. Met resp. 4 en 3 gemiste controles was er al een duidelijk gat geslagen naar de andere teams. Met 14 gemiste controles bevond TwAC Dinkelzijde zich op een gedeelde 7e plaats, maar daarbij waren de tijdstrafpunten nog niet meegenomen.
Die tijdsoverschrijding zou een probleem vormen. De druk nam toe: moeten we minder overlegsituaties gebruiken? Bovendien is het al knap frustrerend wanneer je pas als laatste equipe weer mag vertrekken en je daar ook nog minuten op moet wachten in een verder volkomen lege ruimte! En dan worden de laatste 10 seconden ook nog hardop afgeteld !
Het tweede routeboek bevatte zelfs 4 kaarten en we hoopten dat de moeilijkheidsgraad zodanig zou zijn dat we in ieder geval de rit volledig konden uitrijden. Maar helaas: door het missen van een afrit bij Kesteren moesten we daar al een omweg zoeken. Tot overmaat van ramp belandden we daarbij weer op dezelfde snelweg, maar nu in noordelijke richting, weer over de Nederrijn. Dus bij Rhenen weer via een keerlus terug naar het zuiden om nu wel de goede afslag te nemen. Daarbij verloren we aardig wat tijd. Bovendien was het inmiddels donker geworden, het miezerde en we besloten om toch maar te gaan snijden. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.
De laatste wegen naar de finishcontrole waren of niet aanwezig of mochten niet bereden worden. Stressen ! We hadden zelfs geen tijd meer om doorgegeven controles van Harrie op de kaart over te nemen!
Terug in Echteld was een deel van de uitslag al bekend. TwAC Reggezijde had de concurrentie op grote achterstand gezet door op de derde kaart 0 strafpunten te halen. Team Ellerijders kreeg er 180 aan de broek en dit viel door hen niet meer te repareren, zelfs niet door op de vierde kaart met nul te eindigen ( als enigen!) TwAC Reggezijde kreeg er nog 60 bij, maar het was duidelijk: de winst was binnen bij de TwAC.
Opmerkelijk was nog de oprisping van Harrie Hulsman die de laatste kaart ook met nul afsloot: bij de rode equipes waren er dat maar twee. Jammer dat ik daar niet van mee kon profiteren.
Resumerend kan gesteld worden dat Remco een prima prestatie heeft afgeleverd. En wanneer ik, naast de prima routeboeken, dan ook nog de uitleg in ogenschouw neem, dan wordt mijn waardering alleen maar groter. Deze uitleg besloeg 11 pagina’s met duidelijke beschrijving van de vallen en grappen en dat alles zeer minutieus . Ik heb de volgende dag de hele rit a.d.h.v. deze uitleg nog een keer bestudeerd en dat komt bij mij niet vaak voor!
Prima prestatie, en daar doen opmerkingen over de misschien té hoge moeilijkheidsgraad of de lengte van de rit niets aan af.
Remco, vader Piet en de rest van de organisatie van de Ellerijders, nogmaals dank ! En graag tot ziens bij de Botterronde.
Dit verslag opleuken of verlevendigen met situatieschetsen uit de rit kan ik niet. Dat laat ik dan ook liever over aan Rob de Vries die daarvoor de mogelijkheid heeft op de site van de NRF. Bovendien maakte hij deel uit van het team Goeie Ellerijders, dus heeft hij er verstand van. Graag verwijs ik daarnaar.
Rest mij nog iedereen fijne feestdagen en een voorspoedige jaarwisseling toe te wensen.
Wim Wegdam.