En hier is dan de eerste jubileum-column: deze rubriek bestaat nu een heel jaar! De eerste column ging over de Krabbenrit 2015, en deze over die van 2016. Toch is de Krabbenrit niet de eerste rit die voor de tweede keer aan bod komt, want via een "inhaal-actie" zijn de ritten van begin 2015 (nog voor die Krabbenrit) inmiddels ook besproken.
Bij de start van het tweede traject van de editie van dit jaar kreeg ik de wedstrijdkaart uit handen van wedstrijdleider Henk Melkert, die daarbij ook aangaf dat er een regel te veel in de aflooproute stond, en dat die regel daarom moest worden doorgestreept. "Heb je meteen wat om over te schrijven", voegde hij eraan toe. Hoewel ik dat laatste bij deze gedaan heb lijkt mij dit niet de plaats om fouten in de aan- of aflooproute te behandelen, zeker deze niet, die immers door de organisatie keurig werd afgehandeld. (De regel in kwestie was trouwens de allerlaatste, en luidde "start bij de blauwe vlag", hetgeen aan het einde van de AFlooproute inderdaad tamelijk overbodig was, tenzij je de hele rit nog een keertje wilde rijden…)
Dezelfde wedstrijdleider zei na de prijsuitreiking "we lezen wel in je column op welke punten je kritiek hebt". Dat kon hij met een gerust hart zeggen, want op deze rit viel bijzonder weinig aan te merken. Om te beginnen was er het geweldige wedstrijdgebied waar ik als Randstedeling al jaren jaloers op ben, maar strikt genomen is dat geen prestatie van de organisatie; dat gebied krijgen ze daar gewoon cadeau! Maar met het gebied alleen ben je er natuurlijk nog niet, je moet er ook nog iets van weten te maken voordat er sprake is van een geslaagde rit. En in dat laatste zijn de Krabbenrijders (voor wie het nog niet duidelijk is: we hebben het over de omgeving van Bergen op Zoom) bijzonder goed geslaagd. De rit leek simpel, zonder ingewikkelde constructies en zo, maar bleek toch meer dan genoeg middelgrote maar vooral kleine probleempjes op te leveren, die uiteindelijk tot een heel goed klassement bleken te leiden.
Een column schrijven is één ding, een column lezen is blijkbaar iets anders. Vermoedelijk zou ik mijn eigen columns beter moeten lezen, want wat is het geval? In nota bene de vorige column heb ik uitgebreid uitgelegd hoe het zit met een keercontrole die je twee maal moet aandoen als de hoofdroute er twee maal langs komt. Ik kreeg zelfs complimenten voor die kennelijk duidelijke uitleg, éénmaal van NRF-voorzitter Ton Povel die verklaarde "dat zelfs hij het nu snapte", en éénmaal van de navigator van Dik Vervoort, John Terpstra, die deze columns naar eigen zeggen tot de laatste letter spelt (en met succes: de cursist eindigde deze rit boven de cursusgever!). In deze rit kwam het precies één keer voor dat je een keercontrole twee maal moest aandoen, en U mag drie maal raden (nee één maal is genoeg) wie dat fout deed? Het was een columnist…
Even tussendoor: Er doen tegenwoordig opvallend veel Belgen mee aan "onze" kaartleesritten. Nou ja, in ieder geval in Brabant (niet zo gek dus eigenlijk). Er gaan al stemmen op om de NRF te veranderen in IRF: Internationaal in plaats van Nederlands. Een zeker iemand wiens naam ik met de mantel der liefde zal bedekken was vast aan het oefenen voor een toekomstige rit in Engeland en nam in zijn haast om zonder tijdstrafpunten te finishen (en/of om voor Uw columnist te eindigen?) een rotonde vlak voor de finish maar linksom in plaats van rechtsom. Daarop door mij aangesproken ("mijnheer P, mag ik even Uw rijbewijs en startlicentie zien?") verklaarde hij doodleuk van niets te weten: zijn kaartlezer had gezegd "op rotonde links"… Tsja, wat zou er gebeuren als alle bestuurders altijd alles zouden doen wat hun navigator verzint?
Dan nu een voorbeeld uit traject 1, ingetekende lijn met blokkeringen, ook wel het "baril"-systeem genoemd. Het betreft de hierboven reeds aangehaalde keercontrole die je twee maal moest hebben. Er stonden overigens slechts 6 keercontroles in dit traject, waarvan er 2 fout waren; slechts vier 4 maal keren dus (nou ja, als je het goed deed dus 5 maal…). Dat betekende lekker doorrijden, te meer daar zowel de ingetekende lijn als de nevenroutes (om de blokkeringen heen) niet tegengesteld mochten worden bereden; dus ook weinig tegenliggers!
De nevenroute om blokkering 9 heen is (komend van g) a-b-c-d-t-e-f-g-h-k (d-t-e is korter dan d-q-e, en f-g-h is korter dan f-p-h). Via de controles L (gratis) en M (achter de boom) komen we bij keercontrole 12. We mogen de ingetekende lijn nu niet opnemen bij g, want dan wordt het weggetje g-h (deel van de nevenroute) tegengesteld bereden, dus dan maar naar het volgende punt (a), via f-p-h-k-m-n-a, dus via controle N en niet via controle O. Bij a beginnen we dan aan de nevenroute: weer langs de L, nu NIET via de M (voor de boom langs is korter), en dan toch echt nogmaals de 12 (na de eerste keer op de ingetekende lijn zelf, nu op de nevenroute). Ook nu kan de route niet bij g worden opgepakt (g-a mag niet tegengesteld), zodat de rest simpel is: f-p-h (opnamepunt), en via controle N naar k-m en verder. De juiste controlereeks is dus: L-M-12-N-L-12-N.
Traject 2, op het fraaie eiland Tholen, was grensbenaderen zonder herconstructie, dus bij een route-onderbreking (keercontrole of weg niet aanwezig) moest een nieuwe grensbenadering worden gemaakt. Dit systeem is zeer eenvoudig, althans in opzet. Geen herconstructies (al dan niet over de grens), gewoon doorgaan met grensbenaderen. Dat moet toch zonder fouten kunnen? De werkelijkheid bleek anders: bijna niemand deed het foutloos, en het aantal gemaakte fouten was zelfs tamelijk hoog. En dat kwam allemaal door een veelheid aan kleine grapjes die je wel allemaal moest doorzien. Allerlei vormen van kleine ommetjes, vermomd als wegwijzer of als Beltman-puntje (daar is-ie weer), gaten in de grens, voetbruggen (niet zo'n kleintje ook: de brug over de Schelde-Rijn-verbinding), weggetjes door kaarttekens, doorgetrokken bermlijnen, wegen door het water (dat is echt een modeverschijnsel), en wegen vlak langs de grenslijn, en alleen het "gebruikelijke" fietspad ontbrak nog aan dit rijtje. Allemaal heel simpel, maar wel heel veel… Vandaar. O ja, en één wegverlegging (van maar liefst 100 meter, niet te missen zou je zeggen, maar ik weet uit ervaring dat…, nou ja laat maar, het waren maar 30 strafpuntjes…). Wilt U zelf eens kijken of U alle grensgrapjes in onderstaande kaartfragmenten ziet? Verderop de "oplossing".
Vroeger, toen uitzetters het tekenwerk nog met de hand deden, kon je meestal wel zien waar er aan de kaart was "geknoeid" (mooier gezegd: waar de kaart was gemodificeerd). Tegenwoordig gaat dat allemaal digitaal, en soms is het ook nog wel lastig om dat goed te doen. Vaak lukt het perfect, en is nergens aan te zien dat er iets vertekend is. Tenzij je zelf natuurlijk de originele kaart bij de hand hebt… Hieronder ziet U twee maal hetzelfde kaartfragment, het eerste uit de Krabbenrit van 2014, het tweede uit het baril-traject van dit jaar. De oost-west lopende weg in de blauwe cirkel is iets in noord-zuid richting verschoven, en de huizen zijn keurig meeverplaatst; let op de afstand van de ingetekende lijn tot de gemeentegrens (de geel/zwarte stippellijn). Maar het brug/duiker-teken is netjes op z'n plaats gebleven, en daaraan konden we zien dat de weg verlegd was. Een "eerlijke" wegverlegging dus; bravo uitzetter (Piet Anthonissen)! Het andere traject (de grensbenadering) was trouwens van Johan van Geel, en het "bravo uitzetter" geldt ook voor hem.
Zoals reeds opgemerkt: tot zover geen reden voor kritische opmerkingen. Het enige verbeterpuntje lijkt mij de uitleg: hoewel die gegeven werd op mooie grote kaarten waarop de plaatsing van de controles zeer duidelijk was aangegeven, ontbrak er naar mijn idee de verklaring waarom bepaalde controles goed of fout waren. Met name minder ver gevorderde equipes hebben behoefte aan enige toelichting. Gelukkig waren er voldoende meer ervaren deelnemers aanwezig om het een en ander uit te leggen, maar een gedrukte uitleg die je ook mee naar huis kan nemen om later nog eens na te lezen is toch de beste methode; de afgelopen jaren deden ze het bij de Krabbenrit ook zo; volgend jaar ook weer? Het kàn deelnemers enthousiast maken om nog eens terug te komen…
Vanwege de vakantieperiode beginnen we nu aan de zomerstop: in principe voorlopig even geen columns totdat in september het rittenseizoen weer in volle hevigheid verder gaat. Maar laat dat U er niet van weerhouden om hier af en toe eens te kijken of er toch niet wat nieuws te lezen valt; ik sluit niet uit dat er ergens in de zomer toch nog een column ("varia 5" ?) verschijnt. Een aantal van mijn lezers staat trouwens op een mailinglijst en zij krijgen altijd een mailtje als er een nieuwe column uit is. Staat U niet op die lijst maar zou U die mailtjes ook willen ontvangen, meldt U zich dan daarvoor aan door een berichtje te sturen naar onze webredacteur: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. .
Uit de oude doos:
Heel veel jaar geleden, toen er nog geen afritnummers bestonden, heb ik eens aan een automatiseringscollega uitgelegd hoe hij vanuit zijn woonplaats Tiel (de collega viel in de categorie "provinciaal") naar onze gemeenschappelijke afspraak met een grote klant (Unilever) in Schiedam moest rijden. "Je neemt de A15 naar Rotterdam en volgt dan gewoon de ring totdat je de afrit Schiedam tegenkomt, en onderaan de afrit, daar moet je zijn." Nu wil het geval dat die afrit vlak na een andere afrit ligt, zodat er daar weinig voorrichtingsborden staan, je kan de afrit gemakkelijk over het hoofd zien… Voelt U hem al aankomen? En in die tijd (zoals gezegd, nog zonder afritnummers) stond Rotterdam steeds "rechtdoor" aangegeven. En ja hoor, toen de collega voor de tweede keer in dezelfde richting over de Van Brienenoordbrug reed kreeg hij door dat hij een rondje om 010 had gereden (sorry, ik ben Ajax-supporter). Uiteindelijk was hij toch nog op tijd voor de afspraak; kwestie van ruim op tijd van huis gaan…
De oplossing van de "zoekplaatjes":
