Botterronde 2020 - deel 2

Een van de minder ernstige gevolgen van het coronavirus is dat de volgorde van de columns een beetje door de war is geraakt. Niet alleen de columns trouwens, ook de ritten… Het kan niet beter worden verwoord dan door de tekst die de voorzitter van de Krabbenrijders op de website van zijn vereniging schreef:

 

Dat van die droogritten klopt. Die van de Baronierijders verschijnen nog steeds elke maand, en Jaap Jongman heeft de wat lagere frequentie van eentje per kwartaal enigszins opgeschroefd door er af en toe eentje extra te publiceren. En een of andere columnist heeft zijn jaarlijkse droogrit een paar maanden vervroegd om te zorgen dat U het kaartlezen niet verleert. Als het goed is leest U deze column helemaal niet, want U hebt het veel te druk met het oplossen van de droogrit uit de vorige column… Gelukkig was het maar deel 1 daarvan, zodat U toch wel tijd overhoudt om af en toe wat te lezen, en dus kunt U mooi samen met mij nog even naar de Botterronde kijken!

Het eerste traject is besproken in de column van ruim twee maanden geleden, en daarna is hier de Pijlenrit aan de orde geweest, gevolgd door de laatste gastcolumn van John Terpstra, en - zoals gezegd - deel 1 van de Ronde door Vriesland 2020 (U kunt Uw oplossing daarvan nog inzenden tot en met 30 april!). Na een pauze van ruim twee maanden nu dus het vervolg van de Botterronde. Ik laat nu eerst wat zien uit het tweede traject. Meteen aan het begin van dat traject (dat begon bij de zwarte pijl op het linker fragment) zat een simpel valletje om ons er aan te herinneren dat je altijd scherp moet blijven. Het rechter fragment toont de originele topo-kaart, en U kunt zien dat de gele weg door het bos op de linker kaart vakkundig is verwijderd. Niet door de gemeente, maar door de uitzetter… Wie argeloos de verharde (gele) weg volgde miste zodoende de controle G op de onverharde (grijze) weg. Niet moeilijk, “gewoon” de weg volgen die op de kaart staat!

De volgende situatie is wat ingewikkelder. We volgende de ingetekende lijn vanaf het zuiden en komen het kaartfragment binnen over de Voorhouterweg. We willen linksaf richting barricade 2, maar worden gekeerd door controle W (met “HK”). Dan gaan we maar wat verderop linksaf en noteren de controle T. Om de route net na de barricade op te pakken gaan we tweede weg links en worden daar gekeerd door controle Z (weer met “HK”, in deze Botterronde deed men niet aan getalcontroles - maar dat maakt verder niet uit). Kunnen we de route nu nog opnemen? Ja, dat kan: op de kruising met de rode weg kunnen we links en direct weer links om via een kronkelige route nog steeds naar hetzelfde opnamepunt te gaan. Dat levert controle H op, en die geeft de opdracht “HK-NVH” (niet verder herconstrueren), en dus mogen we de lijn verder naar het noorden vervolgen. Was dit moeilijk? Nou nee. Was dit goed? Alweer: nou nee. Hoezo? Wel, er zijn in het groene gebied “De Haarbelten” (nog vóór de rode weg) nog twee zijwegen naar links, en die geven allebei aansluiting op genoemde kronkelroute. De tweede zijweg was niet toegankelijk, maar in de eerste (slecht zichtbaar vanwege de tekst “Haar”) stond controle M, ook met “HK”!

We gaan weer een traject verder, en kijken naar de route van pijl 4 naar pijl 5 uit het derde traject. Die route gaat na pijl 4 twee keer rechtsaf, en dan via a-b-c-d-e. Bij a blijkt een dwangpijl naar links te staan (op de kaart dus naar rechts). We volgende dus de verharde weg via x, komen daarbij langs controle L, en willen dan over een stukje onverhard naar c. Dat stukje is echter afgepijld, waardoor we gedwongen de gele weg volgen die op de kaart doodloopt maar in werkelijkheid doorloopt (blauwe lijn), en bij d op de kaartweg langs het Overijsselsch Kanaal uitkomt. Hier einde weg links en de route naar pijl 5 vervolgen? Nee, we kunnen de route nog bij c>d opnemen: d-c-x-a-b-c! Dus bij d einde weg rechts, waar we beloond worden met controle J met “HK”. En dan mogen we inderdaad verder naar pijl 5. En ook na die pijl 5 zat een leuke val, eentje van de categorie “instinker”. Vanwege het haakje aan het begin van pijl 6 moeten we die pijl over de oranje weg aanrijden. We gaan dus via a en b, langs controle M, en beginnen dan aan de als blinde lijn vermomde pijl 6, waarop we de controles N en O tegenkomen. En klaar is Kees. Of niet? Was U het met deze redenering eens?
Of was U slimmer dan Uw columnist en zag U de kortere route naar pijl 6? Je moet bij a gewoon rechtdoor over de Langsweg, dan de oranje weg oversteken (stukje pijl meegaand berijden), en dan direct eerste witte weg links en nog twee keer linksaf naar de voet van de pijl! Die witte weggetjes waren in werkelijkheid ontoegankelijk (zowel die naar links als die naar rechts), zodat je bijna de hele pijl 6 af moest rijden (met de N en de O) om pas bij x rechtsaf te gaan om de hoofdroute net na het begin van de pijl (waar we waren overgestoken) op te nemen. Beloning: controle R, met “doorgaan met pijl 7”; deze goede R was uiteraard een combinatie met de dus foute M.

 

Zoals U ziet zaten er in deze Botterronde vallen van allerlei soort, je zou kunnen zeggen “voor elk wat wils”. Een leuke rit die werd afgesloten met een relatief simpel vierde traject, bestaande uit een tamelijk eenvoudige grensbenadering waarin je niet heel veel fout kon doen. Maar fouten waren er toen al genoeg gemaakt…

Ik vermoed (met U) dat de volgende column wel zal gaan over deel 1 van de Ronde door Vriesland 2020, waarvan de oplossingen momenteel beginnen binnen te komen. Als die van U daar nog niet bij zit: U mag inzenden tot en met 30 april!

En omdat na de Turfschiprit ook de Krabbenrit is afgelast (uitgesteld?) hebben we dan weer even tijd voor het tweede deel van de Pijlenrit, dat U ook nog tegoed heeft. En wie weet kunnen we dan zo langzamerhand weer buiten rijden, en kunnen we het hier gaan hebben over die dan misschien wèl verreden ritten.

We sluiten af met het negende deel van de serie “Na(vigatoren)-praat: 

Na-praat 9: AFSCHEID VAN EEN LEGENDARISCHE NAVIGATOR - door Frits Wessels, circa 1972 Onlangs heeft één van onze meest bekende rallynavigatoren afscheid genomen van de sport. Op de zeer drukbezochte receptie vielen vooral de enorme bloemstukken op van ziekenhuizen uit alle delen van de wereld. Piet Blaaskaak was hier een veel en graag geziene gast. Duidelijk herkenbaar aan de vele littekens stond Piet gelukkig - opgelucht leek het wel - de felicitaties van collega's en concurrentie in ontvangst te nemen. Slechts weinig weduwen van zijn vroegere bestuurders lieten verstek gaan. Piet Blaaskaak is, zoals genoegzaam bekend, zijn carrière als dienstplichtig militair begonnen. Eenieder herinnert zich nog de volkomen verraste Russische legerautoriteiten toen Blaaskaak indertijd plotseling met zijn compagnie Moskou binnentrok tijdens een kaartleesoefening. Het tekent zijn alom bekende bescheidenheid dat hij heden ten dage nog beweert destijds in de stellige overtuiging verkeerd te hebben dat het Ossendrecht was. Na dit veelbelovende begin volgden in snelle opeenvolging zijn rally-successen. Een enkele misstap zij hem vergeven, zoals de Rally van Monte Carlo 1924 toen Blaaskaak als enige in Afghanistan finishte. Heel Nederland heeft meegeleefd met de spectaculaire reddingsexpeditie naar de vastgeraakte Blaaskaak in het Amazonegebied tijdens de London-Sydney-rally. Daartegenover staan echter een reeks triomfale successen, waaronder het uitrijden van diverse Tulpenrally-toertochten en Ben van Delden's Stertochten. De ouderen onder ons weten nog hoe vaak Piet bij internationale evenementen de nederlandse driekleur wist hoog te houden tot aan de eerste controles of klassementsproeven. Piet Blaaskaak heeft vele automerken van zijn capaciteiten gebruik laten maken. Zijn enige eis was altijd een test omtrent het bomenrooi-vermogen van het nieuwe merk, uitgevoerd onder werkelijke rally-omstandigheden. Toen de aardigheid hier van af ging door gebrek aan bomen is Piet uiteindelijk naar onze nationale autofabrikant overgestapt. Boze tongen beweren dat zijn voorliefde voor dit trage merkje iets te maken had met zijn ouderdom, waardoor hij zijn befaamde kaartleessnelheid kwijtraakte, doch dit is pure laster. Blaaskaak dankte zijn capaciteiten vooral aan de bestudering van de verrichtingen van zijn naaste concurrenten. Dit dwong hem echter vaak achter de cracks aan te hangen. Conclusies uit het veelvuldig verdwalen van Piet als hij ongelukkigerwijze met startnummer 1 moest rijden berusten op afgunst. Helaas begon zijn gezondheid wat achteruit te lopen. Blaaskaak wordt de laatste tijd veel geplaagd door plotselinge ingewandsstoornissen, vaak uitgerekend in snelle afdalingen etc. Ook begon hij last van hoogtevrees te krijgen, zelfs als er hooguit 2 wielen boven de grond zweefden. Slechts een ongelukkige reeks van fouten in pace-notes en route-opdrachten heeft Blaaskaak van het allerhoogste niveau afgehouden. Wij mogen concluderen dat ons land met zijn afscheid een door de jaren heen steeds veelbelovend figuur verloren heeft.