|
WAARSCHUWING (OF AANBEVELING?) VOORAF:
In deze column gaat het nauwelijks over kaartlezen!!
|
Zomervakantie, komkommertijd, weinig kaartleesnieuws. Dat komt goed uit, want U bent natuurlijk druk bezig met de RdV 2019 (en dat was ook de bedoeling). Niet vergeten: inzenden uiterlijk 1 september 2019!
Voor de hopelijk welkome afleiding dan maar weer wat varia, voornamelijk afkomstig uit het rondje Engeland - Wales - Ierland - Noord-Ierland - Schotland - Engeland dat Uw columnist deze zomer reed. Ruim twee weken links rijden, geweldig!
Hierbij enkele dingen die de aandacht trokken. Het zijn veel plaatjes, en weinig tekst!
Om te beginnen: of het nu kilometers zijn of mijlen (het zijn mijlen), dit is toch een wat ongebruikelijke maximum snelheid, zelfs in Schotland...
Nu we het toch over maximum snelheden hebben: in Ierland hebben ze niet het systeem 50-80-100, zoals in veel Europese landen, maar alleen 50-100. Dus overal buiten de bebouwde kom mag je 100 km/uur, of het nu een snelweg, een provinciale weg of een lokale weg is, en verhard of onverhard, recht of bochtig (tenzij anders aangegeven, dat wel). Onderstaande foto geeft treffend aan hoe onzinnig dit systeem is.
En het grappige is dat langs wat bredere, geasfalteerde wegen waar een snelheid van zo'n 70 tot 80 km/uur redelijk zou zijn en waar je vanwege allerlei bochten en hellingen ook niet veel harder zou willen of kunnen, dat daar borden staan die waarschuwen voor snelheidscontroles; zie de afbeelding hiernaast. En dat zijn dan vaak trajectcontroles, dus om te kijken of je gemiddeld niet boven de 100 komt!
Over Ierland gesproken, ik heb hier al eens eerder wat fraaie Ierse wegwijzers laten zien (zie Varia 12). Het lijkt wel of er nu wat minder van die veelarmige palen staan dan destijds (jammer!), maar het exemplaar dat U hiernaast ziet mag er ook zijn. Er komen op dat pleintje maar drie wegen uit, maar dat zou je niet zeggen als je de wegwijzer bekijkt. De "officiële" borden (die naar plaatsen wijzen) zijn wit, en tweetalig (Engels en Iers), en de bedoeling is dat de bruine (net als in andere landen) naar toeristische attracties verwijzen. Borden in andere kleuren zijn lokale/commerciële aanduidingen. In dit geval heeft men zich hier niet geheel aan gehouden.
Omdat er hier en daar nog steeds oude wegwijzers voorkomen waarop de afstanden in mijlen worden aangegeven staat er nog altijd de aanduiding "km" op de nieuwere borden, opdat je niet denkt dat het mijlen zijn.
Waar ik het ook al eens eerder over heb gehad (zie de column over de Botterronde 2016) is dat TomTom van Hoek van Holland naar Harwich via België en Calais-Dover wilde, omdat dat een half uur sneller ging dan met de rechtstreekse ferry. Tijdens het wachten op het vertrek van de veerdienst van Newcastle naar "Amsterdam" (ze bedoelen IJmuiden, maar dat kunnen Engelsen niet uitspreken) keek ik wat de diverse navigatiesystemen voor routes voorstelden (in plaats van de groene lijn op het rechter plaatje die de ferry ongeveer volgt). TomTom wilde weer via Dover-Calais (eerste afbeelding hieronder, met daarop ook nog het alternatief via Hull-Europoort), en Google Maps had een soort tussenoplossing en wilde nu juist via Harwich - Hoek van Holland (tweede afbeelding). Ze zullen allebei wel gelijk hebben, maar de veerboot is wel zo comfortabel. En omdat ik nog maar 20 euro contant bij me had kon ik aan de Blackjacktafel ook niet veel geld kwijtraken... Je kon aan boord wel ponden wisselen voor euro's, maar niet na 22 uur. En dus bleef ik mooi zitten met dat biljet van 5 Schotse ponden dat ik per ongeluk in Schotland had aangenomen. Een Schots pond is evenveel waard als een Engels pond, maar wordt in Engeland niet geaccepteerd (tenzij je het verstopt in een stapeltje Engelse biljetten, bijvoorbeeld om fiches te kopen in het casino).
Op die boot van Newcastle naar IJmuiden hebben de navigatoren trouwens hun eigen horecavoorziening! Waarschijnlijk om te voorkomen dat ze zich met de route bemoeien?
Eenmaal thuis waren we blij dat onze TomTom (en ons geheugen) goed gewerkt hadden, want dit zagen we op Teletekst:
Omdat naast kaartlezen ook openbaar vervoer een interessegebied van Uw columnist is, moet hij dit ook even kwijt. Dit is het station van wat op spoorkaarten gemakshalve "Llanfairpwll" heet (de "w" wordt in het Welsh als "oo" uitgesproken), of ook wel "Llanfairgogogoch" (met weglating van alles tussen begin en eind), of nog korter "Llanfair PG". GerRIT, dit lijkt me een prima naam om in een RB-rit te gebruiken? Ik stel voor:
"Aanhoudend richting Llanfairpwllgwyngllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch volgen". De betekenis van deze naam is zoiets als "Parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot". Volgens Wikipedia is dit - met 58 letters - niet eens de langste plaatsnaam ter wereld, want er zijn nog twee langere: de officiële naam van Bangkok is "Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit" (163 letters); op de tweede plaats staat het Nieuw-Zeelandse "Tetaumatawhakatangihangakoauaotamateaurehaeaturipukapihimaungahoronukupokaiwhenuaakitanarahu" (wie kent het niet) met 92 letters. Op de tweede foto ziet U dezelfde naam zoals die op het perron staat, in de kleuren van trein-exploitant Arriva (het bord op het stationsgebouw is nog uit de tijd van British Railways); eronder staat hoe je het uit moet spreken. Ik weet niet zeker of dat echt helpt...
Zoekplaatje: vind de naam van de columnist!
