Na de Botterronde en de Turfschiprit was het weer de beurt aan de Krabbenrit. Met als strijdtoneel opnieuw het mooie gebied links en rechts van het Kanaal door Zuid-Beveland, met start, rust en finish in het inmiddels bekende Hansweert.

Traject 1 was van Richard Dekkers, die net als in de vorige twee Krabbenritten het systeem "zo min mogelijk oranje" hanteerde. Grijze en paarse wegen mochten helemaal niet (ook niet raken of kruisen), en rood komt in dit wedstrijdgebied niet voor.

Een maandje na de Botterronde (zie vorige column) was de Turfschiprit de tweede nationale kampioenschapsrit. Deze rit wordt meestal uitgezet door Piet van Rijckevorsel, maar dit jaar had hij assistentie gekregen van Henk Melkert. Deze laatste is een bekende rittenrijder (zeker in het zuiden des lands), maar als uitzetter is hij (in ieder geval buiten dat zuiden) minder bekend. In de wandelgangen was te beluisteren dat hij als "kundig uitzetter" bekend staat. En dat laatste bleek te kloppen. Henk had het tweede traject voor zijn rekening genomen, en dat zat uitstekend in elkaar en was, ondanks het overbekende systeem (baril), redelijk origineel. We gaan er straks naar kijken, maar merken eerst nog op dat het eerste traject, van Piet van Rijckevorsel, lang niet zo ingewikkeld was als we van hem gewend zijn. Geeft niets, er werden fouten genoeg gemaakt…

Op 10 februari vormde de Botterronde de gebruikelijke NRF-seizoenstart. Verdeeld over de 3 klassen A, B en C (volgens een modeverschijnsel weer eens "Expert", "Sport" en "Tour" genoemd) hadden zich in de overbekende startlocatie De Haas in Elburg 38 equipes verzameld, voor een deel afkomstig uit het klassieke circuit (vandaar die aangepaste benamingen).

De uitzetters waren de gebroeders Henk en Jaap Jongman, en misschien omdat zij (vooral Jaap) van lekkere "rij-ritten" houden zat het toekennen van tijdstrafpunten iets anders in elkaar dan gebruikelijk, en wel op twee punten.

Het zal niet vaak voorkomen dat de NRF-leden binnen drie dagen tweemaal bij elkaar komen. Deze maand was dit wel het geval: na de Finalerit op zaterdag 16 december zagen veel deelnemers elkaar opnieuw op dinsdag de 19^e, bij de uitvaartdienst van onze ex-voorzitter Ton Povel. De dienst vond plaats in de mooie Dorpskerk in Katwijk aan den Rijn, niet ver van Tons woonplaats Valkenburg (ZH). Dat "ZH" moet er wel bij, want er zijn meer plaatsen die Valkenburg heten. Ik moest meteen denken aan die keer dat iemand aan Ton vroeg waar hij dat weekend een rit ging rijden, en hij antwoordde "rond Valkenburg".

Zoals de vorige keer al verteld zaten dit jaar de Pijlenrit en de Brabant Grensrit (BGR) vlak achter elkaar. Het gevolg is dat ook de columns elkaar nu even snel opvolgen. Volgend jaar zijn de ritten wat evenwichtiger over het jaar verdeeld, zoals een blik op de kalender leert

Deze column gaat over de Pijlenrit, maar als u dit leest hebben we de Brabant Grensrit al achter de rug. De drie nationale ritten die dit najaar worden verreden zijn zodanig onhandig gepland dat de tweede al één week na de eerste werd verreden (respectievelijk op 28 oktober en op 4 november). Hetzelfde ongemak deed zich vorig seizoen juist in het voorjaar voor: de drie voorjaarsritten in 2022 vonden plaats op 12 maart, 19 maart en 14 mei. Een merkwaardige verdeling, met in de vroeger gebruikelijke maanden februari en april helemaal niets. Gelukkig ziet de rittenkalender voor 2024 er wat evenwichtiger uit:

Voordat we beginnen aan de Krabbenrit van 2023 kom ik eerst nog even terug op die van 2022. In de column die daar over ging schreef ik over controle 20: "Maar de uitleg zegt iets anders: na de 17 eerst naar het zuiden (controle 20), want "onderlangs Baarland is minder oranje". Ik zal het wel verkeerd zien, maar ik kan die route niet vinden. We mogen niet door punt 9, en door Oudelande is veel meer oranje (zelfs met behulp van de witte wegen aldaar) dan het stuk zuidelijk van punt 11. Wat zie ik verkeerd?"

Exact een maand na de Botterronde konden we van start in de Turfschiprit, met (onder andere) alweer het systeem "op-1-na-kortste route". Nadat ik vorige maand schreef daar niet zo'n fan van te zijn (en ik ben niet de enige) gingen we met gemengde gevoelens van start, ook al omdat uitzetter Piet van Rijckevorsel dit systeem meestal niet gebruikt (misschien wel nooit eerder, in ieder geval niet in mijn herinnering). De reden van het niet zo geliefd zijn van dit systeem is "dat je zo vaak moet meten". Nu viel dat in de Botterronde al redelijk mee, en in deze Turfschiprit viel het zo mogelijk nog een graadje meer mee.

Er bestaan twee kaartleessystemen die niet bij iedereen even geliefd zijn: het systeem waarbij de op-1-na-kortste route moet worden gekozen, en het systeem waarbij wegen slechts in één richting mogen worden bereden. En laat de Botterronde van dit jaar nu gebaseerd zijn op een combinatie van deze twee…

Op zich is er niets mis met deze systemen, maar ze hebben allebei wel nadelen. Bij de op-1-na-kortste route moet je meestal nog vaker meten dan bij gewoon de kortste route, en meten is iets waar de meeste kaartlezers een hekel aan hebben.

 Het nieuwe reglement

Met ingang van dit jaar (2023) gebruiken de NRF en de NHRF (onze "historische collega's" met de "klassieke" evenementen) hetzelfde basisreglement, dat van toepassing zal zijn bij alle ritten en rally's. Deelnemers aan de komende Botterronde hebben waarschijnlijk al gezien dat het reglement voor deze rit (te downloaden van de website van de Ellerijders) in een ander jasje is gestoken.

Het nieuwe reglement, dat voor de NRF in de plaats komt van het TRK, is opgezet in de vorm van een sjabloon,